Birgit Nilsson

|faksymile = |opis faksymile = |commons = Category:Birgit Nilsson |www = }} Birgit Nilsson (właśc. Märta Birgit Svensson; ur. 17 maja 1918 w Västra Karup, zm. 25 grudnia 2005 w Kristianstad) – szwedzka śpiewaczka operowa, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym.

Studiowała w Królewskiej Szkole Operowej w Sztokholmie, w 1944 debiutowała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W 1946 zwróciła na siebie uwagę jako Agata w ''Wolnym strzelcu'' Carla Marii Webera i Lady Makbet w ''Makbecie'' Giuseppe Verdiego, w przedstawieniach pod dyrekcją Fritza Buscha. W kolejnych latach zyskała status gwiazdy opery skandynawskiej, dzięki m.in. partiom sopranowym w dziełach Wagnera – Wenus w ''Tannhäuserze'', Senty w ''Holendrze tułaczu'', Izoldy w ''Tristanie i Izoldzie'', Brunhildy i Zyglindy w ''Walkirii''.

W 1951 na zaproszenie Fritza Buscha wystąpiła na festiwalu w Glydenbourne; zwróciła wówczas uwagę wielu krytyków partią Elektry w ''Idomeneo'' Mozarta. Od tego czasu zyskała sławę światową, występowała w La Scali, Metropolitan Opera, na festiwalu w Bayreuth. Zyskała opinię najwybitniejszej wykonawczyni Wagnera i Straussa w swoim pokoleniu. Do jej najbardziej znanych partii należały rola tytułowa w ''Elektrze'' Straussa, Farbiarka w ''Kobiecie bez cienia'' tego samego kompozytora, rola tytułowa w ''Turandot'' Pucciniego, rola tytułowa w ''Aidzie'' Verdiego, role wagnerowskie. W 1975 jedyny raz wystąpiła w Polsce, jako ''Tosca'', w Teatrze Wielkim w Warszawie.

W 1966 została laureatką prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

Karierę zakończyła jesienią 1984 w Ludwigshafen. Była znana z poczucia humoru, a także jako miłośniczka piwa. Jej mężem był lekarz weterynarii Bertil Niklasson. W 1995 wydała biografię „La Nilsson”. Zmarła w wieku 87 lat w grudniu 2005, oficjalnie o jej śmierci poinformowano 12 stycznia 2006. Źródło: Wikipedia